"A equilibrista e o circo"

A que nunca descubriras

un xeito tan fermoso

de asumir a derrota?

No fío metálico da incerteza

camiño abaneada polo meu propio sopro.

Fóra de min, fóra do meu corpo,

aplaudo a realidade

e todo carece de importancia.

Apreixo os labios,

coma se estivese a piques de bicarte,

a piques de bicarme,

e debuxo un ínfimo círculo

polo que debe fuxir o vento.

O meu cadáver

anhela a temperanza do equilibrista.

Dos pés tronzados polo arame,

unha trémula pinga vermella

resístese a voar.

Igual que as miñas mamas,

a piques de rozarte,

queren e non poden.

Lembraste?

Debías secuestrar a cintura

e obrigarme a dar un paso.

Mais tranquilo,

fun unha boa alumna,

de ti aprendín o goce da vertixe.

Sopro de novo,

agora con máis decisión,

e o sangue fende o baleiro,

bautiza a area do circo.

A que nunca descubriras

un xeito tan fermoso

de asumir a derrota?

Natalia Alonso Ramos (2010)

Poema gañador do 2º premio de poesía do 'IV Certame Literario Terras de Chamoso'