"Desexo"

I

déixate levar pola nobre misión do desacougo

percibe o útero

coma se fose o agasallo máis breve

e máis lonxevo

canta todas as historias que nel se refuxian

canta as escamas dos peixes

ou os sucos que percorren as follas das árbores

cantas as marcas da vellez

canta a lisura da inocencia

II

(ela nunca comprendera a xenreira das ortigas

camiñaba cos pés espidos

sobre un xardín a bravo

e coidábase moito de non pisar a languideza das flores)

déixate levar pola nobre misión do desacougo

(ela descoñecía o sabor da caverna

o tacto humedecido polo réptil)

III

a auga en realidade

nunca logra saciar a sede

desexo é un baile que non cesa

desexo é un baile que se pode bailar sen música

desexo é un baile que se pode bailar sen bailar

movementos pendulares

unha mosca fende a hora da sesta

ao lonxe estoura o ladrido dun can

se lle dou a volta a este reloxo

a area volverá deslizarse polo seu interior

(déixate levar pola nobre misión do desacougo)

Natalia Alonso Ramos (2011)

Poema gañador do 1º Primeiro Premio de Poesía do 'VIII Certame Literario Concello de Ames'