"Oquedades"

Amor, que vences coa demora os estadios do masacre

e derrotas co silencio ao exército das horas.

Ou, amor, que perduras cálido nesta dársena chea de neve

e debuxas versos no rigor das tebras co lapis do alento.

Amor, pois así me obrigas a nomearte con dozura e devoción,

en que intre deixaches de habitar a saba que te envolve?

En que intre a pel se converteu en gruta escura?

Pois na demora, amor, no silencio, no rigor da noite xélida,

a propia palabra “amor” desborda carencias

e a copa baleira non é quen de saciar a sede.

Natalia Alonso Ramos (2013)

Poema publicado no número 16 da revista Xistral